Από το πρώτο ακόμη λεπτό που είδα τη δουλειά του, λίγο καιρό πριν, κατάλαβα πως ήθελα οπωσδήποτε να γράψω για τις φωτογραφίες του Ben Hopper. Στη δουλειά του Hopper μπόρεσα να διακρίνω μια χαρακτηριστική και μοναδική αφήγηση της ανθρώπινης ύπαρξης η οποία με γοήτευσε αμέσως, ενώ κάτι ακόμη που μπόρεσα να εντοπίσω στις εικόνες του καλλιτέχνη είναι ο σεβασμός που τρέφει για το ανθρώπινο σώμα.
Στο πρώτο μου λοιπόν εγχείρημα να γράψω για το έντυπο του The Mach|ne ήθελα κάτι που να θεωρώ εξαιρετικό. Έτσι, θεώρησα πως θα ήταν καλή ιδέα να έρθω σε επαφή με τον Ισραηλινό φωτογράφο, ο οποίος έχει ως έδρα του το Λονδίνο. Ο Ben Hopper ανταποκρίθηκε άμεσα στο μήνυμά μου προσπαθώντας να μάθει περισσότερα για το project που του περιέγραφα και αφού περάσαμε μια περίοδο συζητήσεων μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων καταφέραμε τελικά να οργανώσουμε αυτή τη πολυπόθητη online συνέντευξη!
Μια πολύ ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια που θα ήθελα να μοιραστώ είναι ότι ενώ μιλούσαμε μέσω skype, o Hopper βρίσκονταν στο Ισραήλ (στο σπίτι των δικών του). Ξεκινήσαμε με την αρχική μου πεποίθηση να ρωτήσω δέκα συγκεκριμένες και προκαθορισμένες ερωτήσεις, αλλά φυσικά μέσα από την ενδιαφέρουσα συζήτησή μας προέκυψαν και άλλες δικές μου απορίες, τις οποίες ο καλλιτέχνης απάντησε με εξαιρετική ευγένεια και προθυμία. Οι ερωτήσεις αυτές σκιαγραφούν τη ζωή και το έργο του καλλιτέχνη.
Σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να σημειώσω πως θα επικεντρωθούμε σε μια από τις φωτογραφικές σειρές του Ben Hopper με τίτλο «Γυμνές Γυναίκες Με Μάσκες» [Naked Women With Masks]. Σύμφωνα με τη δική μου καλλιτεχνική αντίληψη, η σειρά αυτή αποτελεί μια πολύ ενδιαφέρουσα εξερεύνηση του γυναικείου σώματος και των εκφραστικών του χαρακτηριστικών. Ενώ για τους περισσότερους από εμάς, το πρόσωπο θεωρείται το σημείο που μπορεί να εκφράσει καλύτερα και πιο ξεκάθαρα τα συναισθήματα ενός ατόμου, ο Hopper κατάφερε να αιχμαλωτίσει με τον φωτογραφικό του φακό στιγμές απόλυτης εκφραστικότητας του σώματος των μοντέλων του και να δημιουργήσει μια δυναμική και ουσιαστική αφήγηση, παρόλο που οι γυναίκες στις φωτογραφίες του έχουν καλυμμένα τα πρόσωπά τους με μάσκες.
Ρώτησα τον Ben ποιος είναι και τι κάνει, μια μάλλον ρητορική ερώτηση μιας και όλοι λίγο-πολύ έχουμε μια κάποια αίσθηση του εαυτού μας αλλά δεν είναι πάντα εύκολο να απαντήσουμε ποιοι είμαστε όταν μας ρωτήσουν. Με ένα πολύ ενδιαφέρον και ειλικρινή τρόπο, ο Hopper απάντησε πως δεν ξέρει ποιος είναι, πέραν της εγγενούς του αίσθησης πως είναι «ένα ανθρώπινο ον καταγόμενο από το Ισραήλ, που μετακόμισε στο Λονδίνο πριν από επτά χρόνια». Καθώς ο χρόνος περνάει, η έννοια της ύπαρξης περιπλέκεται όλο και περισσότερο για εκείνον. Όσο για το τι κάνει, φωτογραφίζει!
Ο καλλιτέχνης δεν αποκλείει την πιθανότητα να πειραματιστεί στο μέλλον και με άλλα καλλιτεχνικά μέσα, αντιθέτως είναι κάτι που θα του άρεσε πολύ να κάνει. Εκείνο για το οποίο όμως είναι σίγουρος είναι το γεγονός πως δεν γνωρίζει ποιος ακριβώς είναι!
Ο Ben Hopper ξεκίνησε τη φωτογραφία περισσότερο ως δικαιολογία προκειμένου να φύγει από το Ισραήλ. Ή ίσως επειδή είναι κάτι που μπορεί να κάνει εύκολα. Καθώς ήθελε πάντα να ασχοληθεί με κάτι δημιουργικό στη ζωή του, στράφηκε στο πεδίο της φωτογραφίας αφού προηγουμένως εργάστηκε ως βοηθός φωτογράφων και διάβασε σχετική βιβλιογραφία. Σήμερα, έχει ένα μεγάλο αριθμό «ακολούθων» (ορολογία των social media) καθώς και ανθρώπων που εκτιμούν τη δουλειά του.
Το κεντρικό σημείο στη δουλειά του καλλιτέχνη είναι ο άνθρωπος. Επιπλέον, ως άνδρας, έλκεται ερωτικά από την όψη του γυναικείου σώματος. Ταυτόχρονα, θαυμάζει ιδιαίτερα τα ευλύγιστα αιωρούμενα κορμιά των ακροβατών. Η δουλειά του αποτελείται σε γενικές γραμμές από τριών ειδών φωτογραφίες, εκείνες που του αρέσουν και βρίσκει ελκυστικές (γυναικείο σώμα), εκείνες που θεωρεί ενδιαφέρουσες (ακροβάτες τσίρκου) και αναπόφευκτα εικόνες για τις οποίες πληρώνεται. Ευτυχώς, τον τελευταίο καιρό και τα τρία είδη συγχωνεύονται σε μια κατηγορία!
Καθώς ο Ben Hopper έλκεται από το ανθρώπινο σώμα και την φυσικότητα του, πάντα αναζητά την πρωτοτυπία στα σώματα που επιλέγει να φωτογραφίσει. Δεν βρίσκει ομορφιά στα επιτηδευμένα σώματα του γυμναστηρίου καθώς για εκείνο σημασία έχει η γνησιότητα, όπως συμβαίνει στα σώματα των ακροβατών του τσίρκου. Καθώς τα θέματα που φωτογραφίζει είναι ανθρώπινες μορφές, και τις περισσότερες φορές μάλιστα γυμνές, χρειάζεται να χτίσει δυνατές σχέσεις με τους ανθρώπους που ποζάρουν για εκείνον. Όπως αναφέρει ο ίδιος, κάποια φωτογράφιση μπορεί να του πάρει και χρόνια καθώς προέχει να χτίσει μια σχέση φιλίας και εμπιστοσύνης πριν τη στιγμή της φωτογράφισης.
Αν ανατρέξει κανείς στα παιδικά του χρόνια δεν θα βρει δράματα και ερωτικές απογοητεύσεις. Δεν αντλεί από εκεί την έμπνευση για τη δουλειά του. Αντιθέτως θεωρεί πως είχε μια πολύ ομαλή και αθώα παιδική ηλικία με φίλους και ανέμελες στιγμές. Το ενδιαφέρον του για το γυμνό σώμα ήρθε στα είκοσι έξι του χρόνια, όταν εκτέθηκε στη φετιχιστική Λονδρέζικη σκηνή. Το project «Γυμνές Γυναίκες Με Μάσκες» ήρθε όταν του ζητήθηκε να συμμετέχει σε μια έκθεση τέχνης με θέμα τη «Λογοκρισία». Τότε είχε μια από τις φωτογραφίες της σειράς αυτής. Στην πορεία σκέφτηκε ότι μπορούσε να την εξελίξει προσθέτοντας και άλλες.
Δεν έλειψε και μια περίοδος βαθιάς κατάθλιψης στη ζωή του. Μια πολύ δύσκολη κατάσταση, όπως ομολογεί ο ίδιος, από την οποία όμως βγήκε με ένα σκοπό. Το σκοπό να φωτογραφίσει ανθρώπους, όπως κοινωνικούς ακτιβιστές για παράδειγμα, και να μεταδώσει το μήνυμά τους στον κόσμο έχοντας έτσι ένα κομμάτι συμμετοχής στην αλλαγή του κόσμου. Έτσι, βρήκε ένα λόγο που τον έκανε να ξυπνάει κάθε πρωί.
Εκείνο που απεχθάνεται στον κόσμο της τέχνης είναι ο τρόπος με τον οποίο έχει στραφεί στο να είναι περισσότερο επιχείρηση με την καπιταλιστική έννοια του όρου. Όπως λέει ο ίδιος, ο καλλιτέχνης αναγκάζεται να πουλήσει τα έργα του για να ζήσει.
Έχει αρκετά σχέδια τα οποία ονειρεύεται και αφορούν τη δουλειά του. Τα περισσότερα συμπεριλαμβάνουν σημαντικά ταξίδια στον κόσμο. Ήδη έχει σχεδιάσει να ταξιδέψει στον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Επίσης, σχεδιάζει να πάει τις μάσκες του σε όλο τον κόσμο καθώς και να φωτογραφίσει παραδοσιακές μάσκες του Κινέζικου και Αφρικανικού πολιτισμού. Σχετικά πρόσφατα, ξεκίνησε να φωτογραφίζει τατουάζ με αρνητικά χρώματα (λευκό χρώμα τατουάζ και σκούρο το δέρμα). Προκειμένου να αναπτύξει αυτή τη σειρά φιλοδοξεί μέσα από τα ταξίδια του να φωτογραφίσει τατουάζ από την παράδοση άλλων πολιτισμών.
Ο Hopper θα έδινε ο ίδιος μια συμβουλή στον εαυτό του: να έχει σεβασμό. Μια απλή αλλά πολύ σημαντική λέξη. Τελικά τι είναι εκείνο χωρίς το οποίο ο Hopper δεν θα μπορούσε να ζήσει; Οι φίλοι και οι εραστές! «Οι άνθρωποι», λέω. «Άνθρωποι», λέει ο Ben «Δεν μπορείς να ζήσεις κοντά τους, δεν μπορείς να ζήσεις μακριά από αυτούς».