Ξέρω, βγήκες, κρυώνεις. Πολύ.
Μικρή μου, έτσι ξεκινάς το ταξίδι σου στον κόσμο.
Είσαι τυχερή: Έχεις χέρια να σε ζεσταίνουν. Αργότερα θα δεις, δεν είναι για όλους έτσι.
Έχεις ήδη ανθρώπους που σε αγαπούν. Αρκετούς. Και θα σου κρατούν το χέρι. Θα τους ρωτάς για τον κόσμο μέχρι να νομίσεις ότι τον κατάλαβες.
Δε θα γίνει ποτέ. Πάντα θα ρωτάς. Τον εαυτό σου.
–
Να μάθεις να διαβάζεις: θα είσαι αμέσως στην πιο τυχερή ομάδα ανθρώπων στον κόσμο μας. Πάρε πολλά βιβλία, ακούς, πολλά, να μη τα βαρεθείς ποτέ. Θα είναι το σίγουρο ταξίδι σου στον κόσμο.
Κι αν τύχει και τον γυρίσεις τον κόσμο στην πραγματικότητα, θα δεις, είμαστε τόσο μικροί, η γη που πατάς είναι τόσο μικρή, το είχε πει ένας τύπος, ο Βολταίρος, κάπου θα τον συναντήσεις. Αν όχι, κοίταξε έξω από το παράθυρο ενός αεροπλάνου όταν θα μπεις σε ένα: Κλείσε λίγο τα μάτια σου όταν βρεθείς εκεί ψηλά. Από εκεί δεν υπάρχουν σύνορα χωρών, γλώσσες, χρώματα δέρματος, επάγγελμα. Κι ας προσπαθήσουν να σε πείσουν για το αντίθετο.
Μπορεί να μη το πιστεύεις τώρα, αλλά ξέρεις τι, ο κόσμος είναι μικρός, η ζωή είναι γρήγορη, μη νομίζεις, πήρες την πρώτη ανάσα από τις εκατομμύρια ανάσες. Αλλά είναι, ξέρεις, ανάσες.
Και κάποιες στιγμές σταματούν: Σε ένα βλέμμα, σε μια στιγμή, σε ένα άγγιγμα, σε ένα άκουσμα, σε μια γραμμή: Αυτές τις στιγμές θα κρατήσεις, αυτές θα μείνουν, ο θησαυρός σου όταν θα θέλεις να χαμογελάς κρυφά.
Χμ, νομίζω ότι έχω να σου πω πολλά. Να σκέφτεσαι αυτά που θα μοιραστώ εγώ, οι άλλοι, οι παραπέρα: Να τα σκέφτεσαι ξανά και ξανά και στο τέλος να θυμηθείς εκείνο το κτύπο λίγο πάνω από το κεφάλι σου, εκείνο που άκουγες εννέα μήνες.
Έχεις και εσύ από αυτό.
Κάποια στιγμή που θα είσαι ήρεμη θα το ακούσεις να χτυπάει. Αυτό θα σου λέει τι να κάνεις.
Ας τους να λένε, ναι, είναι τρελός αυτός ο κόσμος. Έχει πολύ πόνο, θλίψη και άλλα πράγματα που δεν ταιριάζουν ακόμη στο καλωσόρισμά μου.
Να τα δεις και ξέρεις τι-
να τα αλλάξεις.
Τα άλλα, τα όμορφα, να τα μοιράζεσαι, δεν είναι ολότελα δικά σου.
Θύμισε μου να σου πάρω μια φωτογραφική μηχανή.
–
Καλώς ήλθες ανηψιά