Δεν περιγράφεται ο έρωτας… περιγράφεται όμως η αξόδευτη ψυχή μου;
Χρόνια τώρα προσπαθώ να με χαρίσω και κάθε αναθεματισμένη φορά φεύγω έχοντας πάρει μαζί μου κάποιες λίγες, μικρές στιγμές.
Με στερώ και τον στερούμαι…
Αυτόν που ίσως να μην έρθει και ποτέ. Αφήνω παντού σημειώματα που ίσως και να μην διαβαστούν ποτέ.
Για έναν έρωτα μπορώ και την ζωή μου να δώσω αρκεί να καταφέρει να μην ακουμπούν τα πόδια μου στο έδαφος.
Δεν μου αρέσει να με παραμυθιάζουν, μισώ κάθε είδους ψέμα όμως φτιάχνω παραμύθια με το φτωχό μου το μυαλό και τα βράδια προσπαθώ να μπω μέσα σε αυτά.
Ζωγραφίζω έρωτες με τα βλέφαρά μου και με τα χέρια μου τους αγκαλιάζω και δεν με πειράζει που πρέπει αναγκαστικά το πρωί να ξυπνήσω, με πειράζει που κάθε βράδυ μπαίνω στην ίδια διαδικασία σαν να είμαι δύο διαφορετικοί άνθρωποι στο ίδιο κορμί.
Έχω πιάσει την ψυχή μου πολλές φορές να είναι θυμωμένη.
Δεν την αδικώ, την διεκδικεί μονίμως η μελαγχολία και αξόδευτη όπως είναι, της χαρίζεται…
Σκέφτομαι να με γδάρω από τις σκέψεις μου μήπως και μπορέσω να αντιμετωπίσω αυτόν τον κόσμο το ίδιο κενά.
Μέσα στο δικό μου παραμύθι μένω πάντα μόνη και τελικά αναρωτιέμαι εγώ δεν τους βλέπω ή αυτοί δεν βλέπουν εμένα;
Με κρατώ κλειδωμένη μέσα σε ένα σπίτι, όμως παρόλα αυτά η ψυχή μου συνεχίζει να ταξιδεύει, κι όσο ταξιδεύει τόσο πιο αξόδευτη νιώθει.
Τι να της πω για να την παρηγορήσω…;