Μικρή ήθελα να γίνω κορίτσι- λάστιχο σε τσίρκο. Αντ’ αυτού, λες και είναι το πιο κοντινό που υπάρχει, σπούδασα στη Νομική Αθηνών, με την οποία από την πρώτη μέρα δεν τα πήγαμε καθόλου καλά και ήθελα να φύγω τρέχοντας. Σε αυτή τη φάση του φευγιού έμπλεξα με τη δημοσιογραφία και δεν έχω καταφέρει να ξεμπλέξω! Το θέατρο φιγουράρει στην κορυφή των εκατομμυρίων πραγμάτων που αγαπώ ,κι αυτό γιατί με επηρεάζει πολύ, τόσο που αν μια παράσταση με ενθουσιάσει, βουρκώνω πάντα από συγκίνηση στην υπόκλιση, λες και χειροκροτούν εμένα. Το μεγαλύτερό μου πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρω τι θέλω να γίνω όταν θα μεγαλώσω, αν και κάθε φορά που βλέπω τσίρκο ( τα νέας κοπής, όχι αυτά με τα ζώα) αισθάνομαι ότι ανήκω εκεί!
