«Ασυναίσθημα» … Κάθε φορά που ακούω αυτή τη λέξη συνεχίζει να μου κάνει εντύπωση. Είναι συνώνυμο με τη ζωή μου.
Δε ξέρω πως ξεκίνησα να ζω με αυτό. Ίσως έτσι να είμαι, ίσως κάποια γεγονόντα, κάποιοι άνθρωποι.. Δε ξέρω. Δε με ενδιαφέρει κιόλας. Με νοιάζει πως δυστυχώς, με έχει βοηθήσει τόσο πολύ στη ζωή μου. Το να μη νιώθω, το να μη με αγγίζει η ψευτιά τους και η αχαριστία τους το θεωρώ δώρο. Είμαι τυχερή που μπορώ να το κάνω! Βέβαια θα υπάρξουν και οι αδύναμες στιγμές. Που απλά θα λυγίσεις… Αλλά δε διαρκεί πολύ. Είναι μέχρι να θυμηθείς ξανά πόσο σε πόνεσαν αυτοί εκεί έξω. Πόσο λίγοι είναι και πόσο ψεύτικα αγαπάνε.
Έτσι θα συνεχίζω να ζω. Με απάθεια. Αν κάποια μέρα δω ένα αληθινό δάκρυ,νιώσω ένα αληθινό άγγιγμα,ίσως τότε να αφήσω τον εαυτό μου να αισθανθεί. Με προσοχή πάντα. Με τόσους ψεύτικους ανάμεσά μας,είσαι πάντα καχύποπτος. Ε;
Δε θα συμβούλευα κανέναν παρόλα αυτά να μη νιώθει. Για λίγο μπορεί να σου χαρίσει ευτυχία αλλά όταν συνηθίσεις, όταν μάθεις να ζεις έτσι θα σε πονάει. Εκείνα τα μοναχικά βράδια απλά θα εύχεσαι να είχες νιώσει τότε. Να είχες νιώσει τότε που νόμιζες πως βρήκες έναν αληθινό άνθρωπο. Απλά νόμιζες. Δεν είναι ανάγκη να είσαι σίγουρος. Άσε τον εαυτό σου ελεύθερο για λίγο. Έτσι θα μάθεις να ζεις.
Εγώ δεν έμαθα. Έμαθα απλά να φυλάγομαι. Μια ζωή να λέω στον εαυτό μου «Μη! Μη νιώσεις! Μην αφεθείς!» .
Ποτέ δεν είναι αργά λένε. Έχουν δίκιο μάλλον. Μπορεί ένα πρωί να ξυπνήσω και να νιώσω ό,τι τόσο καιρό έλειπε απ’την ασπρόμαυρη ζωή μου. Μπορεί και όχι. Ποτέ δε ξέρεις. Και αυτή είναι η μαγεία της ζωής.