Βρέχει …
Ψυχή πουλημένη εδώ και χρόνια στο διάβολο, σέρνομαι στα μονοπάτια του μυαλού και εγκλωβίζομαι στα μικρά στενά της ψυχής σου . Στριμωγμένη σε μια γωνία , παρατημένη από τους ανθρώπους σου γράφω επιστολές κάθε μέρα βουτηγμένες στην ακολασία των συναισθημάτων που ακολούθησαν την θλίψη που με κυρίευσε και τη στεναχώρια που ακόμα με πνιγεί …. Περπατάω στην πόλη και σε ψάχνω τρομαγμένη μη και σε συναντήσω τυχαία … Κρυμμένη κάτω απο την ομπρέλα μου και φορώντας γυαλιά για να κρύβω τα δάκρυα που αναβλύζει η ψυχή ψιθυρίζω το όνομα σου στα σοκάκια …. Γυμνή αλήθεια, τρομαγμένη απο το πλήθος, στηβαγμένη σε μια μορφή που περιπλανιέται δίχως σκοπό και αιτία …
Ο άνθρωπος μπορεί να ερωτευτεί πολλές φορές γράφουν τα βιβλία ….εκείνες οι στιγμές γνώσεων που κατακλύζουν τις βιτρίνες με πρωταρχικό σκοπό να μπερδέψουν τους ανθρώπους σε μια εποχή που ο κόσμος δεν επισκευάζει τα ξεχαρβαλωμένα συναισθήματα της καρδιάς του αλλά τα αντικαθιστά με κάτι καινούργιο , δυνατό που παλεύει να σε κάνει να προχωρήσεις …. Μεγαλώνουμε στον αιώνα της αντικατάστασης που μας φθείρει ,μας κατακερματίζει και μας γεμίζει κρυφά απωθημένα τρυπωμένα σε λάγνες απολαύσεις της μιας βραδιάς … Ύστερα απο χρόνια περιφοράς σε ανθρώπινες ψυχές ,συζητήσεις που χτίσανε αυτό που αντικρίζεις στον καθρέφτη κάθε βραδυ,κορμί δηλητηριασμένο και δοσμένο ακόμα σε σένα ψέμα έτοιμο να βουτήξει στην αγκαλιά του κορμιού που ακόμα γδύνει το μυαλό μου ,του κανει έρωτα και μετά το παρατάει στη γωνία … Έτσι έκανες πάντα με δοκίμαζες , μου μιλούσες ,με έπαιζες με το υπέροχο λέγειν σου , έσερνες το κορμί μου σε σοκάκια κρυφά και μετά με άφηνες να καίγομαι στις σκέψεις μου ,στα γιατί μου και σε άλλες άπειρες καταπιεσμένες ανάσες που έπαιρνα κάθε φορά που σε κοιτούσα βαθιά στα μάτια ….
Σε λησμονώ καθηλωμένη σε ένα τραπέζι απαριθμώντας τα δευτερόλεπτα που σου χρειάζονται για να με κανείς χείμαρρο και να σε πνίξω στο βούρκο της ακολασίας … Να χυθώ ξανά στην αγκαλιά σου και να το μυαλό μου να ακολουθήσει πάλι το αγαπημένο του μονοπάτι …. Δεν αγάπησα ξανά και ούτε θα αγαπήσω ξανά γιατί η καρδιά ήταν πολυ ώριμη για να την ελέγξω … Σε ακολούθησε ,σε λάτρεψε ,την πλήγωσες και κρύφτηκε να μη δωθεί ποτέ ξανά όσα χρόνια και αν περάσουν … Αγαπημένο όνομα χαραγμένο στον πυθμένα του μυαλό μου αμφιταλαντεύεται σε πόλεις και μέρη μέχρι να ξαποστάσει ,να ξεχάσει και να συνεχίσει να σε ψάχνει αχόρταγα έτσι όπως σε αγάπησε. Μια ψιλή μορφή ,με το χαμόγελο του νικητή και την καρδιά ηττημένου σε φαντάζομαι πλέον και δανείζω την πληθώρα των συναισθημάτων σου στα αστέρια μήπως και καταφέρεις να τα κοιτάξεις ξανά ένα φεγγάρι του Αυγούστου και θυμηθείς αυτά που το μυαλό σου παλεύει να ξεχάσει …
Δυο κορμιά παραδομένα στην Ανατολή του ηλίου νηστικά από αληθινή σάρκα να κάνουν έρωτα δίπλα στο κύμα… Παραλία ερημική και όμως τόσο γεμάτη για εμάς που δεν μας ένοιαζε τίποτα και το αλάτι να αγριεύει απαλά την αφή των δαχτύλων σου κάθε φορά που το κορμί μου ούρλιαζε απο έρωτα… Το άρωμα σου αρκετό για να μεθάω το μυαλό και το κορμί σαν δούλος να ακολουθεί κάθε δικιά σου επιθυμία. Οι αχτίδες του ηλίου κλείδωναν τα μάτια μου σε ένα παράφορο αίσθημα καύλας και έτρεμα στη σκέψη της ίδιας κατάληξης δυο ανθρώπων που απο εγωισμό δεν ξέρουν να αγαπιούνται … Γδαρμένα κορμιά από το ανεξέλεγκτο πάθος και κάτι ρούχα πεταμένα στα βότσαλα να θυμίζουν οτι ποτέ δεν διαγράψαμε την ιστορία που χτίσαμε. Ντύμενη βιαστικά θέλω να φύγω τρέχοντας και ταυτόχρονα να κρατήσει λίγο παραπάνω αυτή η γεύση των χειλιών σου που ρούφηξε όλο μου το είναι…
Άραγε θυμάσαι ;
Διαβάζω ακόμα το τελευταίο μου γράμμα …
Αποστολέας η καρδιά μου …
Παραλήπτης η καρδιά μου …
Απέκτησαν αξία οι λέξεις μετά απο εσένα … Δεν τις λεω συχνά και δεν τις εννοώ πάντα απλά ακολουθώ τη μόδα των σχέσεων και των εραστών για να μη βγαίνω απο το πλάνο που έφτιαξα μη και παραστρατήσω πάλι στο πλευρό σου …. Εγωιστικό σου ακούγεται ; Είναι και κρύβει ένα μεγάλο εγώπου ΕΣΥ ξύπνησες μέσα μου θέλοντας να με κρατήσω ζωντανή τώρα που δεν εχω λόγο να αναπνέω… Απο αγάπη θα μου πεις δεν πέθανε κανείς, ούτε απο έρωτα … Πέφτει σε λήθαργο όμως όταν χτυπήσει απο αγάπη μια φορά … Η αλήθεια δεν γράφτηκε στα βιβλία ,την νιώθεις και την δημιουργείς γιατί κανένας ψυχολόγος δεν μπορει να την ελέγξει αφόυ έχει τον δικό της παλμό και τροφοδοτείται απο αυτά που νιώθει και λέγονται συναισθήματα …
Θα ήθελα όταν τα χρόνια περάσουν να παίξουμε ένα παιχνίδι και να δώσουμε ραντεβού στο ίδιο μέρος την ίδια μέρα και ώρα και να δοκιμάσουμε τις καρδιές μας αν χτυπούν ,να αισθανθώ την φλόγα πάλι να με καίει και ΕΣΥ να παραδίνεται σε αυτό που δεν μπορείς να ελέγξεις …. Τι θα συνέβαινε αν συναντιόμασταν ξανά τυχαία κλέφτη του μυαλού μου ; Το σωστό αποτέλεσμα της εξίσωσης με όσους διαφορετικούς τρόπους και αν το λύσεις θα ειναι πάντα ίδιο ,το επιθυμητό βέβαια όσο οι μεταβλητές αυξάνονται μπορεί να σε μπερδέψει αλλά όχι εμάς … Δυο άνθρωποι που αγαπήθηκαν δεν ξεχνάνε ποτέ ειναι νόμος μυστικός και άγραφος για να μπορείς να προχωρήσεις όπως κάνουμε και εμείς και ας είμαστε χωριστά … Κάθε βράδυ στη σκέψη μου κοιμάσαι πλάι μου και μου χαμογελάς όσο εγώ σου γκρινιάζω οτι δεν μ αγαπάς … Μύριζε καφέ το σπίτι το πρωί και χωμένη στα μαξιλάρια του καναπέ ανάβα το πρώτο τσιγάρο … Η φωνή σου βαριά και αυστηρή θυμάμαι ακόμα “… Μην καπνίζεις σ´ αγαπώ φώναζες …” Και σου έδινα τσιγάρο για να διώξω τις ενοχές οτι κάνω κάτι και σε στεναχωρώ …
Υ.Γ. ” Το κοριτσάκι σου “