Απωθημένα… Δεν μου αρέσουν.
Νιώθω ότι χάνω την ζωή μου μέσα σε αυτά.
Σκέψου να αγαπάς χωρίς αντίκρισμα..
Να τον αποκαλείς “αγάπη μου” χωρίς να είναι εκεί να το ακούσει .
Να υποβάλλεις τον εαυτό σου σε καταναγκαστικό ύπνο μόνο και μόνο μήπως τον συναντήσεις εκεί και όταν ξυπνάς να κλαίς γιατί το “ραντεβού” κράτησε λίγο και δεν πρόλαβες καν να τον αγγίξεις.
Τι να αγγίξεις άραγε … Την επιθυμία που έχεις στην καρδιά σου ;
Ορφανά όνειρα και καταραμένα απωθημένα!
Σφίγγω στην αγκαλιά μου την φαντασία μου. Είμαι χαζή , δεν βγαίνεις ποτέ από εκεί …
Μετράω αστέρια, τα δικά σου όμως δεν τα βρίσκω .
Ξέρω.. είναι διαφορετικός ο ουρανός που μας σκεπάζει.
Με φοβάσαι και δεν έρχεσαι ποτέ.
Άφωνη σκύβω το κεφάλι και υποτάσσομαι στο όνειρο.
Είναι το μόνο που μου κάνει έστω και λίγο τα χατίρια.
Κοίτα ψηλά μήπως με πετύχεις και εμένα κάπου.
Εγώ πάντα σε παρακολουθώ κι ας μην αφήνεις το βλέμμα μου να σε αγκαλιάσει.
Απωθημένα καλέ μου… γιατί μου τα χαρίζεις ;
Έχουν σχηματίσει κλαδιά που με πνίγουν και το χέρι σου δεν το απλώνεις να με σώσεις.
Το μελάνι που σε ζωγράφισα μέσα μου είναι ανεξίτηλο.
Αφιέρωσέ μου τα μάτια σου για λίγο, να έχω την ικανοποίηση ότι φανερώθηκες.
Κόβομαι στην μέση κάθε φορά που με αρνείσαι και η καρδιά δεν ξέρει προς τα πού να γείρει.