Μετανιώνω που «άδειασα», δεν θα έπρεπε να το είχα κάνει…
Κοίτα με τώρα.. τι κατάφερα;
Σου τα είπα όλα, στα έγραψα όλα… και δεν έμεινε τίποτα..
Ούτε αυτό που κάνω μου είναι εύκολο… κάνω προσπάθειες για να φέρω πίσω την θύμησή σου και τα αισθήματα που είχα για σενα…
Είδες τι είπα; «είχα» Παρελθοντικός χρόνος. Μου βγαίνει αυθόρμητα και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό. Δεν προσπαθώ να σου αποδείξω κάτι….
Στα είπα όλα… και ξεθύμανα….
Θυμώνω όμως με τον εαυτό μου για αυτό… γιατί δεν άφησα τίποτα δικό σου…
Ακόμα και μια μικρή σκέψη δική σου να κάνω στο μυαλό μου, αμέσως –δίχως να ξέρω τον λόγο, χάνεται και την καλύπτει μια επόμενη.
Τι μου συμβαίνει; Δεν μου αρέσει αυτό…. Φέρνω το όνομά σου στα χείλη μου και μου φαίνεται πια τόσο ξένο… Και όλο αυτό που έγινε τόσο μακρινό….
Ξέρεις τι συνέβη τις προάλλες;; αυτό που δεν ήθελα ποτέ να συμβεί….
Ντράπηκα για όλα όσα έκανα… για όλα όσα σου είπα…. Για όλα τα όμορφα που σκέφτηκα…, για όλα όσα σου εμπιστεύτηκα… και για όλα όσα πήρα το θάρρος να τολμήσω….
Ντράπηκα…. Και τώρα ντρέπομαι που το λέω….
Τι μου συμβαίνει; Μάλλον είμαι κάποια άλλη που δεν αναγνωρίζω….
Πάλι καλά που δεν είσαι εδώ… ούτε εσύ θα με αναγνώριζες..
Ποιος ξέρει; Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο…
Το μόνο σίγουρο είναι ότι άλλαξα.
Μα τι λέω; Αυτό δεν ήθελα; Μήπως δεν ξέρω τι στην ευχή θέλω;
Πάντως…. Μην έρθεις ποτέ πίσω… δεν το θέλω, μην ξαναγυρίσεις!
Γιατί αυτό που θα αντικρίσεις… δεν είναι αυτό που άφησες…
Ίσως δεν έπρεπε να γράψω και πάλι… σε λίγο δεν θα μου μείνει τίποτα να πω για σένα….
Μα δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι! Το αποφάσισα, απόψε πέφτουν τίτλοι τέλους!