Από τότε που αποφασίζεις να είσαι καλά αρχίζουν ν’ αλλάζουν οι άλλοι γύρω σου…
Από τότε που αποφασίζεις να είσαι ευτυχισμένος ξεκινάς να μετράς απώλειες…
Όσο καλύτερα πηγαίνουν τα πράγματα, τόσο ενοχλεί η παρουσία σου…
Λίγοι γουστάρουν το καλό σου φίλε μου…
Ελάχιστοι…
Μηδαμινοί…
Φοβάσαι πλέον να μιλήσεις για την χαρά σου, φοβάσαι να τη μοιραστείς …
Γιατί δε ξέρεις από πού θα σου έρθει η επόμενη σφαλιάρα…
Στα δύσκολα λίγο πολύ, όλοι ένα ενδιαφέρον θα σου το δείξουν…
Αυτό τους κάνει να νιώθουν μεγαλόψυχοι και γενναιόδωροι μέσα τους…
Να νιώθουν χρήσιμοι…
Σου τη φυλάνε και περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες για το «εγώ στα ‘λεγα»…
Νιώθουν νικητές μ’ αυτό ξέρεις…
Αν τύχει και πέσουν έξω βασανίζονται, θυμώνουν…
Άσε δε αυτά τα «ψευτομπράβο», αυτά τα « ψευτοχαίρομαι» που ούτε αυτοί που τα λένε δεν τα πιστεύουν καλά, καλά…
Που βλέπεις την προσωποποίηση της ξινίλας στη φάτσα τους και σου ‘ρχεται , να βγάλεις αναφυλαξία…
Αν δε μπορείς να ευχηθείς απ’ την καρδιά σου, παράτα το…
Μη παιδεύεσαι και μην ξεφτιλίζεσαι τζάμπα …
Μη λες τίποτα καλύτερα..
Κάθε φορά που αντιλαμβάνομαι πόσο κακός είναι ο κόσμος πέφτω απ’ τα σύννεφα….
Όπως την πρώτη μου φορά…
Απορώ με τον εαυτό μου…
Ακόμη δε μπορώ να χωνέψω τι μπορεί να κερδίσεις κάποιος από τη θλίψη του άλλου..
Τι γλοιώδης ηδονή είναι αυτή δηλαδή;
Με βλέπω κι εγώ σαν τη γιαγιά μου να αναρωτιέμαι στα 80 μου, «γιατί ο κόσμος να’ ναι τόσο κακός!» και μάλιστα έκπληκτη…
Όμως πως μπορείς να δείξεις σε κάποιον το καλό αν δε το ξέρει, αν δεν έχει μάθει να το βλέπει πουθενά…
Είναι σαν να περιγράφεις τη γεύση της μπανάνας σε κάποιον που δεν έχει δοκιμάσει ποτέ του…