Λένε πως δεν μπορείς να προσπεράσεις ότι σε γεμίζει.
Λένε πως όταν λάμπουν τα μάτια και σκάει το χαμόγελο, λένε πως εκεί πρέπει να ψάξεις την ευτυχία σου.
Αν δεν κάνεις ότι σου προκαλεί έντονα συναισθήματα, τότε συμβιβάζεσαι με μια μέτρια ζωή.
Τότε είναι που θα κοιτάς τον εαυτό σου στο καθρέφτη και θα λες και τώρα τι;
Σήμερα τι με έκανε ευτυχισμένο;
Και δεν θα μπορείς να αναλογιστείς τίποτα, τίποτα που να σε ολοκληρώνει.
Και ύστερα αν κάτι σε φέρνει στα ύψη της ευδαιμονίας κι την επόμενη στιγμή σε φτάνει στο πάτο σου; Σε αυτή την περίπτωση τι κάνεις;
Πως μπορείς να αγαπάς κάτι και συγχρόνως να το μισείς;
Πως μπορεί να εξουσιάζει την ευτυχία κι συγχρόνως την δυστυχία της ψυχής σου το ίδιο ακριβώς πράγμα;
Άραγε μπορείς να προσπαθήσεις να το μεταλλάξεις σε κάτι που θα σου δίνει μόνο το πρώτο;
Αξίζει να χαλάσεις άλλο ένα κομμάτι του εαυτού σου για να το δημιουργήσεις από την αρχή;
Η αυτό θα σε φθείρει σε σημείο όχι μόνο να φτάνεις στο πάτο κάθε φορά αλλά πλέον θα σε εγκλωβίσει σε αυτόν μια και έξω;
Τόσες σκέψεις, τόσος κόπος και χρόνος για να ξέρεις ότι έκανες ότι καλύτερο μπορούσες.
Μα στο τέλος το ξέρεις, δεν προσπαθούσες να γκρεμίσεις την δική του ευτυχία, απλά προσπαθούσες να χτίσεις την δική σου μέσα από τα συντρίμμια…