Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ανέλυα τα πάντα .
Με βοηθούσε πολύ να κατανοήσω γιατί μου συνέβαινε, ότι μου συνέβαινε..
Η δυσκολία μου να ενταχθώ σε ότι καινούργιο αντιμετώπιζα με τρομοκρατούσε πάρα πολύ.
Στην ουσία προσπαθούσα να προσαρμοστώ στις καταστάσεις και στον τρόπο ζωής μου για να μπορέσω να συνυπάρξω με τους ανθρώπους δίπλα μου.
Ακόμα και σε συζητήσεις με τις φίλες μου, προσπαθούσα από τις κουβέντες μας να επεξεργαστώ μέσα στο μυαλό μου, κάθε έκφραση που μου έκανε εντύπωση !
Είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι εκείνη την στιγμή την κάθε λέξη και την κάνω εικόνα , προσπαθώντας να ερμηνεύσω παράλληλα την αιτία και το λόγο που γίνονται κάποια πράγματα.
Θυμάμαι βραδιές ξαπλωμένη στον καναπέ και απέναντι η κολλητή μου να συζητάμε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες για τους ανθρώπους, τους χαρακτήρες και τις συμπεριφορές τους.
Προσπαθούσαμε να αιτιολογήσουμε, ή αν μη τι άλλο να δικαιολογήσουμε συμπεριφορές !
“απλή λογική πραγμάτων” έτσι συνηθίζαμε να λέμε αυτή μας την διαδρομή στην προσπάθεια να ερμηνεύσουμε όλα αυτά που επηρέαζαν με τον τρόπο τους την ζωή μας !
Και έρχομαι πάλι στο σήμερα που πιάνω τον εαυτό μου να έχει φτιάξει το ψυχολογικό προφίλ πολλών ανθρώπων που συναναστρέφομαι καθημερινά.
Είμαστε αδύναμοι οι άνθρωποι, κρυβόμαστε πίσω από λέξεις και συναισθήματα γιατί φοβόμαστε ότι θα πληγωθούμε .
Είμαστε παρορμητικοί γιατί δεν θέλουμε να χάσουμε τις στιγμές.
Γινόμαστε νευρικοί για να κρατάμε άμυνες για τις ανασφάλειες μας!
Παρατηρώντας τους, έχω μάθει πλέον να διαβάζω την σκέψη τους και να καταλαβαίνω ακόμα και την σιωπή τους!
Έτσι πρέπει να είμαστε οι άνθρωποι, να ακούμε και να βλέπουμε τα πάντα!
Ακόμα και εκείνοι που κοιτάνε μόνο τον εαυτό τους.. τότε έχουν πιο μεγάλη ανάγκη να ακούσουν
“είμαι και εγώ εδώ.”