Καλοκαίρι, απογευματάκι, ζέστη, άπνοια, τα βήματα στην άσφαλτο αργά, σταθερά..
Μέσα σε λίγα λεπτά όλα αλλάζουν
σύννεφα, μαύρος ο ουρανός , αέρας, κρύο,
σταγόνες που πέφτουν στην φλεγόμενη άσφαλτο εξατμίζονται στο λεπτό..
Νερό πέφτει, σε σταγόνες, δροσερό, ανακουφιστικό, λυτρωτικό..
Το βήμα όλο και πιο αργό
ανοίγω τα χέρια,
σηκώνω το κεφάλι ψηλά..
Ομπρέλες ανοίγουν,
τα πρόσωπα των περαστικών δεν φαίνονται πια..
Αρνούμαι να κρυφτώ κάτω από μια ομπρέλα ή να τρυπώσω κάτω από κάποιο υπόστεγο..
Το περπάτημα μου επιβραδύνετε συνεχώς,
πόσο λατρεύω τον ήχο των βημάτων στην βροχή..
Τις σταγόνες να βρέχουν τα μαλλιά μου,
τα ρούχα να κολλάνε στο σώμα μου..
Μια μικρή αναγέννηση..
το νερό καθαρίζει το μυαλό μου,
μαζί του ρέουν οι σκέψεις μου στους υπονόμους της πόλης..
Τα βήματα μου πιο ελαφριά το ίδιο και εγώ.
Χαμογελάω σαν παιδί,
θέλω τόσο να κρατήσω αυτό το χαμόγελο, το αγνό και ειλικρινέςπου μόνο σπάνια καταφέρνουν οι μεγάλοι να φέρουν στα χείλη τους..
Απολαμβάνω κάθε στιγμή της διαδρομής,
όλα δείχνουν πιο καθαρά μετά από μια βροχή
ακόμη και ο ουρανός,
ακόμη και η ασχήμια αυτού του κόσμου..
Αφήνομαι στα χέρια της..
Ο αέρας μαστιγώνει το πρόσωπό μου,
δίνει το δικό του άρωμα στο σώμα μου..
Το άρωμα της γης και της χλόης,
των δέντρων και των φύλλων..
Από τις ώρες εκείνες που κόσμος είναι παντού γύρω σου μα εσύ νιώθεις μόνος..
Κοιτάζω γύρω μου,
δροσοσταλίδες πάνω σε λουλούδια..
λάμπει ο τόπος
ακτινοβολούν τα άνθη..
Αυτές οι καλοκαιρινές μπόρες είναι ανεκτίμητες..
Σαν μια μέρα άνοιξης στην καρδιά του χειμώνα..