Αν ήξερες με πόσα σε έχω ντύσει, πόσα σου έχω φορτώσει,
θα γελούσες.
Ιδιότητες μαγικές, ρόλους ξεχασμένους και φιγούρες αναγκαίες.
Δεν είσαι εσύ. Φορεμένα όλα.
Μόλις σε γδύσω, χάνεσαι. Δεν υπάρχεις.
Με είδες όμως. Την ώρα που σε βάραινα με όλα αυτά τα ξένα,
με είδες. Δεν κουνήθηκες. Σου άρεσε.
Επιτέλους, τώρα είχε νόημα. Τώρα ήσουν κάτι.
Και πορευτήκαμε με τις μάσκες μας και παίξαμε το παιχνίδι μας.
Και χειροκροτηθήκαμε, ξεγελάσαμε πολλούς.
Εκτός από τα μάτια μας. Έμειναν ακάλυπτα.
Κάθε φορά που το βλέμμα μου συναντούσε το δικό μου,
ξέραμε. Είμασταν συννένοχοι.
Αν ήξερες πόσες νύχτες προσπάθησα να με πείσω, να με μπερδέψω,
θα γελούσες.
Το βλέμμα σου πάντα με επαναφέρει.
Σε ευχαριστώ που με ακολούθησες, που έβαλες τα δυνατά σου.
Σε ευχαριστώ …για την παρτίδα.