Το δέρμα ανοίγει. Σκίζεται. Αέρας. Αέρας και αίμα. Μικρές κόκκινες φυσαλίδες ξεχύνονται παντού.
Το κρανίο σπάει. Να βγουν όλα από μέσα. Να αδειάσει. Κάθε εικόνα, κάθε λέξη, κάθε ανάσα να γίνει χώμα. Να πατηθεί, να ξεχαστεί. Όρθιος . Να μείνεις όρθιος για ακόμη μια φορά.
Ο άνεμος δεν σε σήκωσε. Δεν σε άντεξε. Σμπαράλια το μέσα σου. Μην ψάχνεις για έξοδο κινδύνου.
Τις έκαψες όλες από υπερβολικό ενθουσιασμό. Μην γυρεύεις πόρτες ασφαλείας. Τις σφράγισες από υπέρμετρη πίστη.
Ξύσε το πάτωμα, μέχρι να ματώσει. Να σε λυπηθεί και να σε χωρέσει.
Άλλη μια μέρα. Και ακόμα μία μετά. Και ακόμα μία. Ένα χέρι πρώτα. Μετά το πόδι. Τελευταίο το κεφάλι.
Θα το σηκώσεις. Ακόμα μια φορά. Αυτό είναι το ταλέντο σου, θυμάσαι;
Άλλη μια ώρα. Και ακόμα μία μετά. Και ακόμα μία. Μην την κοιτάς με τρόμο. Την γνωρίζεις καλά.
Απελπισία. Απόγνωση. Πανικός.
Για λίγο θα κάτσουν. Εισπνοή και μετά εκπνοή. Και ξάνα. Εισπνοή και μετά εκπνοή. Και θα φύγουν.
Άλλη μία. Και ακόμα μία μετά. Και ακόμα μία.