Όταν ακούς την λέξη “αγάπη”, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό; Ή, για να το διατυπώσω καλύτερα, ποιος είναι ο πρώτος άνθρωπος που σου έρχεται στο μυαλό; Ποια στιγμή ξεχωριστή διακρίνεις από το ημερολόγιο της ζωής σου; Την στιγμή εκείνη που σε έκανε να δεις τον κόσμο με άλλα μάτια, πιο ευαίσθητα. Την στιγμή που άρχισες να αισθάνεσαι, και που όλες οι αισθήσεις σου φάνταζαν πιο ζωντανές από ποτέ.
Όλοι οι άνθρωποι, αναμφίβολα, κάποια στιγμή ερωτεύονται στην ζωή τους, επιτυχώς ή ανεπιτυχώς. Και λέω ανεπιτυχώς γιατί είναι πολύ δύσκολο (αλλά όχι αδύνατο) τα συναισθήματα του ενός να βρουν αντίκτυπο στα συναισθήματα του άλλου. Δύο καρδιές να ταυτιστούν απόλυτα, και δύο ζευγάρια μάτια να βλέπουν τον κόσμο από μία οπτική, με τους παλμούς της καρδιάς συγχρονίζονται, και τις σκέψεις του ενός να ποτίζουν τα λόγια του άλλου. Είναι αυτό που συχνά ακούμε, ότι δύο άνθρωποι γίνονται ένα. Τυχεροί όσοι το βιώσουν. Γιατί, όπως μου είπε και ένας φίλος μου κάποτε, η αγάπη είναι μοναχικό συναίσθημα. Δεν χρειάζεται να υπάρξει ανταπόδωση για να την αισθανθούμε. Φυσικά, σε μία ενδεχόμενη περίπτωση αμοιβαιότητας και αλληλοπροσφοράς ο έρωτας και η αληθινή αγάπη θα ευδοκιμήσουν και θα οδηγήσουν το ζευγάρι πέρα από τα συνηθισμένα όρια της λογικής. Ο έρωτας άλλωστε είναι αλλεργικός στην λογική. Η γνωστή φράση ότι “η λογική κατέστρεψε τους μεγαλύτερους έρωτες, και οι μεγαλύτεροι έρωτες κατέστρεψαν τα καλύτερα μυαλά”, είναι ενδεικτική αυτής της πραγματικότητας.
Βασική προϋπόθεση για να αγαπήσεις και να αγαπηθείς, είναι να αφήσεις στην άκρη τα “πρέπει”, τα “μη” και τους καθωσπρεπισμούς και να αφεθείς για λίγο στην ελευθερία της ανθρώπινης επικοινωνίας, όποια και αν είναι αυτή. Πρέπει να αφήσεις τον άλλον να σε γνωρίσει, με το να έχεις ανοιχτά τα χαρτιά σου, αλλά όχι εκτεθειμένα. Πάντα θα τηρούνται ορισμένες αποστάσεις ασφαλείας, αλλά αυτό είναι για προσωπικό όφελος. Σε περιπτώσεις δηλαδή όπου τα συναισθήματά μας δεν καθρεπτίζονται στην ψυχή του άλλου, να σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά και να προχωρήσουμε. Να μην βαλτώσουμε στο παρελθόν και ακυρώσουμε επόμενες ευκαιρίες που θα μας δοθούν. Να μη το βάλλουμε κάτω και υποκύψουμε στον πόνο ενός ψευδούς σκιρτήματος και μίας υποσχόμενης αλλά αδύναμης ελπίδας. Και κακά τα ψέματα, αλλά συνήθως βρίσκουμε να αγαπήσουμε τα “λάθος” άτομα, εκείνους δηλαδή που δεν θα γύριζαν ποτέ να μας κοιτάξουν, ή αν θα κοίταζαν, θα είχαν διαφορετικές βλέψεις, στόχους και προθέσεις από τις δικές μας. Άδικο, ε; Καμιά φορά η ζωή είναι σκληρή και εμείς στερούμαστε σθένους και κατανόησης.
Πράγματι, οι άνθρωποι από την φύση μας είμαστε τόσο αδύναμοι, ώστε κάθε ξεχωριστή φορά που κάποιος εμφανιστεί στη ζωή μας και αρχίζει να παραθέτει ορισμένα δυνατά επιχειρήματα περί συναισθημάτων και προθέσεων, πειθόμαστε. Όχι όμως γιατί όντως τα πιστεύουμε, αλλά γιατί κατά βάθος θέλουμε να τα πιστέψουμε, αδυνατώντας να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι ίσως μείνουμε μόνοι μας σε αυτή τη ζωή. Παραμυθιάζουμε το μυαλό μας, για να καθησυχάσουμε την ψυχή, να έχουμε ήσυχη την συνείδησή μας, και να μπορέσουμε να προχωρήσουμε και σε άλλα πράγματα στη ζωή μας, να προοδεύσουμε. Όμως, η αγάπη δεν στηρίζεται σε συμβιβασμούς. Αυτοί έχουν ημερομηνία λήξης. Γι’ αυτό η αγάπη ανθίζει μόνο με την αμοιβαιότητα, την κατανόηση και τον σεβασμό, και όχι τις υποχωρήσεις. Όταν υποχωρείς σε κάτι, σημαίνει ότι ανέχεσαι την θέση του άλλου, όποια και αν είναι αυτή, με αντίτιμο κάποια στιγμή να υποχωρήσει και εκείνος σε ένα ζήτημα δικό σου. Όμως η σχέση δεν είναι παιχνίδι. Δεν ποντάρεις για να κερδίσεις. Ρισκάρεις βέβαια αρκετές φορές, αλλά μόνο εφόσον το επιτρέπουν οι συγκυρίες και το άτομο που στέκεται απέναντί σου.
Είναι μοναδικό πάντως το αίσθημα της αγάπης. Σε κάνει τόσο ευάλωτο και μόνο στην ιδέα ότι κάποιος άλλος μπαίνει στη ζωή σου και την κάνει άνω κάτω. Όταν ερωτευτείς χάνεις τον ύπνο σου, την όρεξή σου και κυρίως τα λογικά σου, όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως. Είναι ωραίο να αγαπάς, αλλά ακόμη πιο ωραίο είναι να αγαπηθείς. Είναι η στιγμή που όσα έδωσες στον άλλον σου επιστρέφονται κατά τέτοιο τρόπο που “γκρεμίζονται” οι ορίζοντες του αισθητού. Βέβαια, σήμερα οι άνθρωποι φοβούνται να εκδηλώσουν την αγάπη τους. Και γιατί συμβαίνει αυτό; Ίσως γιατί φοβούνται ότι τα συναισθήματά τους θα παραμείνουν μετέωρα, και δεν θα υπάρξει η πολυπόθητη ανταπόκριση. Ίσως γιατί έχουν πολύ χαμηλή αυτοπεποίθηση και πιστεύουν ότι δεν αξίζουν κάτι, ενώ στην ουσία είναι πλασμένοι για να το ζήσουν. Ίσως γιατί δεν το επιτρέπουν οι κοινωνικές συμβάσεις, η νοοτροπία του κόσμου, το “σωστό” και το “λάθος” της γειτονιάς και της εκκλησίας. Μπορεί ακόμη και μία παρελθοντική άσχημη εμπειρία να στιγμάτισε τόσο έντονα την συνείδησή τους, και να πλήγωσε την καρδιά, σε βαθμό που φοβούνται να προχωρήσουν, μήπως συναντήσουν ανάλογα περιστατικά.
Μηδενός εξαιρουμένου όμως, όλοι οι άνθρωποι είμαστε αδύναμοι και ευάλωτοι. Ακόμη και όσοι δείχνουν αυτόνομοι, ανεξάρτητοι, δυνατοί και αδιάφοροι, είναι στην πραγματικότητα οι πιο πονεμένοι. Μπορεί να πείθουν τους άλλους με το προσωπείο που φορούν, και τις συναισθηματικές τους παρωπίδες, όμως δεν μπορούν να ξεγελάσουν και την ίδια τους την καρδιά. Εκείνη γνωρίζει τα πάντα. Το κάθε ένα μικρό δάκρυ που την πότισε φαρμάκι στο παρελθόν και την έκανε απότομη, ψυχρή και απομονωμένη. Όμως, είμαστε τόσο αδύναμοι, που ακόμη και αν πάθουμε στον έρωτα, δεν θα μάθουμε, και θα ξαναπέσουμε στην παγίδα του. Θα υποκύψουμε και θα ριχτούμε και πάλι στο παιχνίδι, ακόμη και αν δεν το θέλουμε. Όλες οι αντιστάσεις μας ακυρώνονται. Γιατί κατά βάθος είμαστε εθισμένοι σε αυτόν. Γιατί κατά βάθος ελπίζουμε…