Μου είπες θα φύγεις και σώπασα. Έβγαλα ένα σπαστικό γέλιο που πίσω του κρυβόταν μια κραυγή. Μετά από εκείνη τη στιγμή δεν άκουγα τι μου έλεγες. Προσπαθούσα να το συνειδητοποιήσω αλλά ακόμα και τώρα δεν μπορώ, δυσκολεύομαι.
Τόσους μήνες στάθηκες δίπλα μου, σε όλο μου τον πόνο, σε όλες μου τις σκέψεις, σε όλες τις χαζομάρες που κάναμε και σε ευχαριστώ γι αυτό. Μου έμαθες να μν έχω τίποτα δεδομένο, να προσπαθώ να ζω την στιγμή αλλά δεν φανταζόμουν πως δεν θα μπορούσα να το μοιραστώ μαζί σου.
Και ήρθε η ώρα να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Θέλω να είσαι καλά και να σε ακούω να γελάς. Να φύγεις μακριά από εδώ. Εδώ βασανίζεσαι και πονάς.
Δεν υπάρχει τέλος για μας Φίλε μου, ούτε αντίο. Τα δικά μας δεν είναι τόσο διακριτικά. Συνδεόμαστε μα άπειρες μικρές γραμμές, ανεξίτηλες στον χρόνο.
Μακάρι να βρεις αυτό που αναζητάς στο ταξίδι σου.
Εμείς θα είμαστε εδώ
[ Αφιερωμένο στον ” Έρωτα” ]