Αν με έβλεπες δυστυχισμένη,θα με ρωτούσες τι έχω; Αν με έβλεπες τρομαγμένη,θα με αγκάλιαζες για να νιώσω ασφάλεια; Αν με κυνηγούσαν,θα έτρεχες να με σώσεις; Αν σου φώναζα πως σ’αγαπώ,θα ταράζονταν λίγο το εγώ σου;
Αν σε έβλεπα λυπημένο,θα ρωτούσα αμέσως τι σε απασχολεί.
Αν φοβόσουν,θα σε αγκάλιαζα μέχρι να πάψεις να φοβάσαι.
Αν σε κυνηγούσε οποιοσδήποτε,θα σε έσωζα χωρίς δεύτερη σκέψη.
Αν μου φώναζες πως με αγαπάς,θα λύγιζα…
Βλέπεις λοιπόν καρδιά μου τις διαφορές μας;
Απαντάω με σιγουριά στα αν μου.
Ενώ για τις δικές σου απαντήσεις δεν έχω ιδέα.
Μπορεί να φταις. Μπορεί να φταίω.
Τι σημασία έχει ποιος ευθύνεται;
Ξέρεις τι πονάει περισσότερο από όλα;
Δεν προσπαθείς να μου χαρίσεις σιγουριά.
Εκεί που πεθαίνεις για μένα,ύστερα χάνεσαι,βυθίζεσαι στον εαυτό σου…
Ξέρω τι θα πεις. Θα πεις πως είμαι ανασφαλής.
Είμαι. Όλοι οι ερωτευμένοι είναι.
Τι θα κάνεις για αυτό;
Μη με αφήσεις μόνη.
Μην με αφήσεις στην ανασφάλεια…
Απλά κράτησέ μου το χέρι,κοίταξέ με στα μάτια Και πες μου επιτέλους πως θα είσαι εδώ για πάντα!
Πως έστω και από μακριά,θα με κοιτάζεις. Θα με προσέχεις εκείνες τις νύχτες που παλεύω με τις σκέψεις μου.
Και αν έστω προσπαθήσεις να τις διώξεις; Τότε ψυχή μου, δε θα σου ζητήσω ποτέ τίποτα άλλο!