Κάθε φορά που φτιάχνω τη ντουλάπα μου δυσανασχετώ…
Δε θέλω να πετάξω τίποτα…
Υπάρχουν ρούχα που δεν έχουν φορεθεί ποτέ, με τα καρτελάκια ακόμη…
Ρούχα στενά απ’ αυτά που αγόρασες με την ελπίδα πως μια μέρα θ’ αδυνατίσεις…
Ρούχα φαρδιά …
Ρούχα μιας άλλης εποχής που σου θυμίζουν στιγμές βαθειά χαραγμένες στη μνήμη…
Σου είναι τόσο δύσκολο να τ’ αποχωριστείς…
Μοιάζουν με τους ανθρώπους που περνούν απ’ τη ζωή σου…
Άλλοι δε σου κάνουν πια, σ’ άλλους δεν κάνεις εσύ και άλλοι πάλι θέλουν να σε βάλλουν σε καλούπια…
Με το ίδιο αχανές βλέμμα που κοιτάς τα ανοιχτά φύλλα της ντουλάπας, σου έτσι παρόμοια κοιτάζεις τ’ ανοιχτά φύλλα της καρδιάς σου…
Αναρωτιέσαι με τις ώρες τι ν’ αφήσεις και τι να κρατήσεις…
Στ’ αλήθεια πονάνε πολύ οι απώλειες…
Κοστίζουν…
Σίγουρα κοστίζουν…
Μα αν δεν κάνεις χώρο στη ντουλάπα σου πως θα μπουν τα καινούρια ρούχα;
Κάπως έτσι λοιπόν καμιά φορά χρειάζεται να αδειάζουμε που και που απ’ όλα εκείνα που δε μας ταιριάζουν πια, που ίσως να μη μας ταίριαζαν και ποτέ μεταξύ μας …
Παρ’ όλα αυτά τα κρατούσαμε για μια ελάχιστη πιθανότητα αλλαγής…
Για μια ριμάδα ελπίδα…