Άδεια από συναίσθημα…
Άδεια από λόγια… από σκέψεις.
Μόνο οι αναμνήσεις μου έμειναν… μα πάνε και αυτές να ξεφτίσουν.
Ίσως και να λυτρώθηκα. Ίσως.
Χαίρομαι; Λυπάμαι; Δεν ξέρω… αφού σου λέω νιώθω άδεια..
Δεν καταλαβαίνω τίποτα.
Δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα.
Ακόμα και ο πόνος της απόρριψης δεν με αγγίζει πλέον.
Μάλλον έγινα αναίσθητη… χάρις σε σένα…
Ή μάλλον τίποτα δεν συγκρίνεται με σένα.
Τα μαθες;
Καινούργιες αποτυχίες βίωσα στη ζωή μου! Τι ένιωσα; Απολύτως τίποτα… τελείως άδεια.
Τα βαριά λόγια δεν βρήκαν πουθενά να χτυπήσουν. Η καρδιά μου λες και είναι ένα απόρθητο οχυρό.
Μα είναι ανθρώπινο αυτό; Λες να έχασα την υπόστασή μου;
Στο είχα πει τότε… θ’ αλλάξω…
Και να που έγινε πράξη τελικά.
Το πρόβλημα είναι πως πάλι εμφανίζεσαι εδώ…
Πάλι συγκρίνω τα πάντα γύρω μου με σένα.
Ακόμα και τον πόνο που έδωσες…
Κανείς δεν μπορεί να με πονέσει όπως εσύ…
Να δω πότε θα σε ξεπεράσει κάτι!
Έτσι μόνο θα λυτρωθώ!
Μέχρι τότε…
Όταν με ρωτούν τι νιώθω…
Άδεια.
